Interview

Stressklachten na opname op de IC

Martin en Monique Lenoire

Door een bloedvergiftiging ligt Monique Lenoire (67) vier dagen op de intensive care. Daar verzorgen ze haar uitstekend. Als Monique na twee weken weer thuis komt, denkt ze snel de oude te zullen zijn. Niets is minder waar. Door stressklachten is ze nog lang niet de oude. Door een bezoek aan het IC-Café ervaart ze veel herkenning. Een terugblik.

Monique: “In augustus begon ik me van het ene op het andere moment ziek te voelen. Ik dacht dat ik last had van obstipatie. Daarom ben ik naar de huisarts geweest. Ik kreeg laxeermiddelen, maar niets hielp. Ik begon me suf te voelen. Na lang aandringen kwam een arts kijken. Die schatte in dat ik waarschijnlijk een sepsis (in de volksmond bekend als bloedvergiftiging) had. Ik kwam in het ziekenhuis in Ede op de SEH terecht. De hele nacht deden ze onderzoeken. Ik werd zieker en zieker. Omdat er in Ede geen plaats was op de IC, vervoerden ze me per ambulance naar Apeldoorn. Daar bleek dat in mijn linkernier een ontsteking met pus zat. De artsen plaatsten een stent in mijn urineleider, zodat de pus afgevoerd werd. Na de ingreep, onder narcose, daalde mijn bloeddruk enorm. Zelf heb ik er niets van gemerkt, maar de artsen zeiden later: ‘Je bent ons bijna ontglipt.’ Daarna verzorgden ze me een paar dagen uitstekend op de IC. Het was heerlijk, ik hoefde niets te doen.

Waardeer dit artikel!

Totaal: € -

Vreemde klachten
Ik knapte goed op en kwam na vier dagen op een gewone verpleegafdeling. Mijn lichaam was helemaal op en daardoor voelde ik me erg moe. Het herstel zette langzaam door en zo kwam ik thuis. Mijn gedachte was: nu kunnen we gaan opbouwen. Maar dat ging niet zo snel als gewild. Ik was al blij als ik zonder begeleiding naar het toilet kon. Ineens kreeg ik last van stressklachten die ik eerder nooit had. Een voorbeeld? Stemmingswisselingen, ineens doodmoe zijn, midden op de dag. Mijn kortetermijngeheugen is tot op de dag van vandaag slecht. Alle afspraken die ik maak, noteer ik. Beloof ik een mail te sturen? Mijn telefoon slaat alles op. Op sommige dagen komt er niets uit mijn vingers. Dat heb ik ook als ik de tuin wil doen, mijn grootste hobby. Nam ik eerder altijd de leiding, nu moet ik hulp vragen aan anderen. Dat valt me soms best zwaar.

Lotgenoten
Via een avond in Velp kwamen we in contact met mensen van het IC-café. Mijn man en ik hebben twee keer deelgenomen en we vinden het fijn. Het IC-café is opgericht door ziekenhuis Gelderse Vallei voor ex-IC patiënten en hun naasten. Met name dr. Barbara Festen en ic-verpleegkundige Yvonnen Swaen zetten zich hiervoor in. Het IC-café wordt gehouden buiten het ziekenhuis. Tijdens zo’n IC-café krijg je onder andere informatie over Post Intensive Care Syndroom, de juiste voeding en spierkracht verlies. Ook is er ruimte voor contact met lotgenoten. We vinden het belangrijk dat dit café er is. Er zijn ongetwijfeld meer mensen met klachten na een IC-opname. Hier krijg je tips en hoor je elkaars ervaringen. We hopen dat veel mensen in de toekomst de weg zullen vinden naar het IC-café.”

Geef een reactie