Vandaag stond Henk Koelewijn voor de rechter in het hoger beroep dat tegen hem diende. De Spakenburger was in 2018 al veroordeeld voor mishandeling en opsluiting van een aantal van zijn kinderen. De rechtbank legde twee jaar cel op. Zowel het OM als Henk Koelewijn gingen in hoger beroep.

De verschillen tussen beide partijen gaan soms over schijnbare futiliteiten, zoals het verschil tussen stelselmatig of regelmatig mishandelen. Grotere verschillen liggen er in het tijdsschema. De gedaagde houdt vol dat er na 2006 niets meer gebeurd is, terwijl de advocaat-generaal probeert te bewijzen dat er zeker tot 2014 sprake was van mishandeling. Ook ontkracht de openbare aanklager de stelling dat de aangifte een complot zou zijn, uitgelokt door een vermeende diefstal. Uit diverse stukken blijkt bijvoorbeeld dat verschillende kinderen ettelijke jaren voor de aangifte getuigd hebben van mishandeling in het gezin. De advocaat-generaal eist een celstraf van drie jaar, waarvan Koelewijn er inmiddels bijna een jaar op heeft zitten.

Advocaat Roozemond vraagt tijdens het verweer het Hof bij de uitspraak rekening te houden met de gezondheid van de verdachte. Deze heeft namelijk enige tijd geleden een beroerte gehad. Hij ondervindt vervelende lichamelijke gevolgen hiervan. Ook benoemt de advocaat dat Koelewijn sterk lijdt onder het contactverbod met een groot deel van zijn kinderen.  De advocaat verzoekt daarom de rechters om de verdachte geen verdere celstraf op te leggen.  
De uitspraak is op 27 oktober.

Tijdens het hoger beroep wat op 13 oktober diende, las één van de kinderen de volgende verklaring voor:

“Elke keer als ik de krantenstukken voorbij zie komen over wat deze man steeds doet, denk ik bij mezelf: ‘Een onschuldige, zoals jij jezelf noemt, hoeft zich toch niet te verdedigen?’ Maar ik wéét waarom je het doet. De waarheid achtervolgt je, en daar is moeilijk mee te leven. Daarom, keer op keer die krantenstukken. Zodat je jezelf kunt wijsmaken dat jouw leugen waarheid is. En zodat je er zelf steeds stelliger in gaat geloven. Eigenlijk zou ik gewoon medelijden met je moeten hebben. Want je bent geestelijk ziek. En ik vind het best wel erg dat je er ook de Bijbel bij betrekt en dat op je eigen manier invult. En dat, terwijl je precies weet wat erin staat. En één ding wil ik je graag nog zeggen. Als je echt, maar dan ook echt zo gelovig bent…’ Haar stem stokt, maar ze gaat toch verder. `Vertel dan één keer de échte waarheid. En niet jouw waarheid. Erken wat je fout hebt gedaan, zodat God je genadig kan zijn. Ik hoop dat je erover nadenkt en niet wacht tot het te laat is. Want zoals het er staat: ‘de dood wenkt ieder uur’.”