Dit artikel stond eerder in het Nederlands Dagblad

Om zijn ouders van pensioen te voorzien, oriënteerde Anil Bicer (29) uit Den Haag zich als twintiger op beleggen in vastgoed. Inmiddels is hij zelf eigenaar van vijf panden en belegt hij in aandelen. 

‘Mijn ouders hadden een kleine buurtsupermarkt. Zoals zoveel zzp’ers stelden zij pensioenopbouw uit. ‘Eerst meer omzet draaien’ of het leven van alledag zorgden er uiteindelijk voor dat ze geen pensioen opbouwden. Ik, jongste zoon uit het gezin, vond dat er iets moest gebeuren. Je moet toch goed voor je ouders zorgen? Ik werkte in die tijd fulltime bij de Aldi en zocht wat rond op internet wat je kon doen aan pensioenopbouw. ‘Ik moet bij deskundigen zijn,’ dacht ik en schreef me als twintigjarige in voor een vastgoedtraining. Daar leerde ik overwaarde op te nemen. Op het winkelpand van mijn ouders zat overwaarde, wat ik gebruikte voor de aankoop van een pand dat ik voor hen verhuurde.

Eigen woning

Daar kreeg ik zo de smaak van te pakken, dat ik ook voor mezelf begon. Van mijn loon bij de Aldi kreeg ik een hypotheek van 75.000 euro. Op Funda zocht ik naar een woning die meer dan zes maanden te koop stond – praatte er tienduizend euro af en mijn eerste woning was een feit. Wanneer je die zelf bewoont, mag je het ook gedeeltelijk verhuren. Het pand had vier kamers. Eén ervan bewoonde ik zelf en drie verhuurde ik. De hypotheek was 240 euro, maar de kamers leverden me 1200 euro op. Omdat de waarde van de woning begon te stijgen, kon ik mijn hypotheek al snel omzetten naar een beleggingshypotheek waarin je zelf niet verplicht bent te wonen. Ik trok weer bij mijn ouders in en verhuurde mijn huis aan studenten. In totaal ontving ik bruto rond de 1900 euro van de kamers. Dit kwam doordat de kamers vrij groot waren, de locatie gunstig was en de voorzieningen goed waren. Met dat geld betaalde ik de hypotheek, energiekosten en de rest gebruikte ik voor mijn volgende investeringen. Later was kamerverhuur niet meer meer rendabel, omdat de energiekosten te hoog werden. 

Speculeren

Vanaf dat moment had ik twee inkomstenbronnen: mijn werk van de Aldi en de verhuur van de kamers. Niet lang daarna kocht ik het volgende pand. Omdat er weinig rente op spaargeld zat, zocht ik naar mogelijkheden waarbij ik het rentepercentage kon verhogen. Een belangrijke voorwaarde voor mij was wel dat het niet te veel spanning op moest roepen of dat ik de hele dag achter de computer moest zitten om grafieken te volgen. Ik ging niet speculeren, want je zit er altijd naast. Maandelijks stopte ik 200 euro in de aandelen. Al was de prijs hoog, ik kocht ze toch. Op lange termijn heb je namelijk altijd winst. Als ik terugkijk, heeft me dat tussen de acht en twintig procent rente per jaar opgeleverd, beduidend hoger dan als ik het geld op m’n spaarrekening had laten staan.

Aandelen in Apple

Ondertussen kon ik de overwaarde van mijn panden opnemen, mits ik vijftig euro per maand meer hypotheek betaalde. Terwijl ik vakken vulde bij de Aldi, stortte de bank 45.000 euro op mijn rekening waarmee ik verder spaarde via aandelen voor het volgende pand.Waar het vaak mis gaat bij aandelen, is het wedden op één paard. Mensen stoppen al hun geld in Apple, bijvoorbeeld. Veel te risicovol. Veel slimmer is het om in een aandelenfonds te investeren, waarbij je een ‘mandje’ hebt: allemaal kleine stukjes aandelen bij verschillende bedrijven. Denk bijvoorbeeld aan S&P500 . Daar zitten aandelen in van de 500 grootste bedrijven van Amerika. Leg je daar geld in, dan heb je een stukje in handen van Apple, Amazon, Facebook, Starbucks en zo meer. De kans dat al deze bedrijven in één keer failliet gaan, is klein, toch? Als je een paar jaar terugkijkt, zie je dat dit aandelenpakket een gemiddeld rendement van tien procent per jaar heeft opgeleverd. Inmiddels ben ik gestopt met m’n werk bij de Aldi. Samen met een vriend geef ik nu trainingen aan mensen om te beleggen, al dan niet voor pensioen. En mijn ouders? Die bezitten inmiddels drie panden en genieten van hun pensioen.

Waardeer dit artikel!

Alsjeblieft! Dit artikel las je gratis. Het schrijven van dit artikel kostte echter onderzoek en tijd. Voor voldoende financiering ben ik afhankelijk van sponsors. Vond je het artikel de moeite waard? Toon je waardering met een kleine bijdrage. Zo kan ik kwalitatieve journalistiek blijven bieden. Dank je wel!