Manuella leeft met een rotte onderkaak ‘Door armoede is er geen geld voor een nieuw gebit’
Dit artikel stond ook in het Nederlands Dagblad.
Manuella Smit. beeld: Hendrina de Graaf
Door de gestegen energieprijzen ziet het huishoudboekje van veel Nederlanders er ineens anders uit. Hoe bieden ze deze prijsstijgingen het hoofd? Manuella Smit (45) uit Deventer eet één keer per dag. ‘Ik spaar het uit mijn mond voor mijn zieke partner en dochter.’
‘Zie je mijn ondertanden? Ze zijn deels zwart omdat ze rot zijn. Maar geld voor een tandartsverzekering of een nieuw ondergebit heb ik niet. De kosten – 700 euro – spaarde ik vorig bij elkaar. Toen moest mijn vriend plotseling andere medicijnen hebben die de zorgverzekering niet vergoedde. De gemeente – waar we vrijwillig onder bewind staan – belde op: ‘Hoe gaan we dit nu regelen?’ Zij zagen geen andere oplossing dan het aanspreken van mijn spaargeld. Nu probeer ik de pijn van de tanden te onderdrukken met paracetamol.’
Het leven is niet altijd zo moeilijk geweest. Vijftien jaar geleden werkten we beiden en leefden een financieel zorgeloos leven. Onze dochter en onszelf konden we goed onderhouden. Ons inkomen zat maandelijks op zo’n 3000 euro. Tot 2009. Peter kwam thuis met verstopte aderen. Na een operatie heeft hij nog vier jaar gewerkt, maar toen was het echt foute boel. In de woonkamer zag ik hem ineen omvallen, zijn tanden eruit en het gezicht vol bloed. Een hartstilstand, zo bleek. Die kwam hij ternauwernood te boven. Na grondig onderzoek bleek hij last te hebben van COPD en een zwak hart. Werken kon niet meer, ze keurden Peter helemaal af.
Aanvankelijk werkte ik door tot Peter steeds vaker in elkaar zakte. Ik zegde mijn baan op om voor hem te zorgen. In het ziekenhuis adviseerden ze me om hem naar een verpleegtehuis te doen, maar daar wilde ik niet van weten. Eerdere ervaringen met te weinig zorgpersoneel en ondermaatse zorg schrikten mij af.
Abonneer je op nieuwe artikelen:
Belastingdienst
Een tijdlang konden we ons financieel nog prima redden, zeventig procent inkomen van Peter (ziektewet) en mijn inkomen bleken voldoende. Dat veranderde toen Peter een WAO-uitkering toegewezen kreeg en ik ook niets meer verdiende. Een uitkering was niet voor me weggelegd, ik stopte vrijwillig met werk. Dat ik voor Peter zorgde, vond men niet nodig. Daar was het verpleegtehuis toch voor?
Ons inkomen bestond daarom slechts uit 1380 euro. In die tijd kregen we het ook aan de stok met de Belastingdienst. Volgens hen moest ik ze nog een bedrag van duizend euro betalen, maar ik had het al betaald. De boetes liepen op. Ik overzag het niet meer en vroeg vrijwillig schuldhulpverlening aan bij de gemeente.
Die wezen Peter op de mogelijkheid een persoonsgebonden budget (pgb) aan te vragen, waarbij hij mij als zorgverlener in dienst neemt. Maandelijks bleek dat een extra toelage van 432 euro en dat hielp ons voorlopig uit de brand.
Na aftrek van alle vaste lasten, bleef er 80 euro weekgeld voor ons over. Totdat onze zorgverzekering – Salland Zorgverzekeringen – er lucht van kreeg dat wij in de schuldhulpverlening zaten. In januari trokken ze de pgb in. Iemand die in de schuldhulpverlening zit, mag namelijk geen mensen in dienst hebben. Omdat onze vaste lasten nagenoeg even hoog zijn als de uitkering van Peter, zaten we direct zonder leefgeld.
Armoede Maakt Moedeloos
Aanvankelijk liet de Voedselbank ons niet toe, ons inkomen was tien euro per maand te hoog. Ook de diaconie – ik ben katholiek – haakte om diezelfde reden af. En dat terwijl we veel kosten hebben door de COPD van Peter, zoals medicatie en een speciaal dieet.
We raakten in paniek omdat er geen geld meer was om boodschappen voor te kopen. Peter hapte naar adem van de stress. Even later zaten we in het ziekenhuis. Uit radeloosheid heb ik contact opgenomen met het Twitteraccount ‘Armoede Maakt Moedeloos’.
Niet lang daarna bracht een onbekende een tas boodschappen. Op de verjaardag van Peter trakteerde de stichting ons op een taart. Ze hebben me ook een Jumbo-bon gegeven voor gebak voor mijn verjaardag. Maar wat doe je als je geen brood meer in huis hebt? Ik spaar zelf het eten uit mijn mond voor Peter en onze dochter. Eén keer per dag eten lukt ook, kwam ik achter. Trek heb ik niet meer, wel heb ik het snel koud.
De gemeente is voor ons ingesprongen bij Salland. Wij zitten niet verplicht in de schuldhulpverlening, maar vrijwillig. Hoewel in april de boetes van de Belastingdienst zijn afbetaald, heb ik de schuldhulpverlening met een jaar verlengd. Peter zit in de laatste fase van COPD en ik wil niet naast de pijn van het afscheid ook de stress van financiën hebben. Inmiddels is het misverstand bij Salland opgelost. Vanaf maart krijgen we de pgb weer uitbetaald. Maar de maanden dat we zonder zaten, krijgen we niet alsnog betaald. Waarom? Ik weet het niet.
De door Manuella Smit geschetste situatie met Salland is ook aan het bedrijf voorlegd. Hun reactie daarop was als volgt. ‘Wij vinden het heel vervelend dat mevrouw Smit en haar partner dit zo hebben ervaren. In verband met privacy van mevrouw Smit en haar partner is het voor ons niet mogelijk om hier inhoudelijk via de media op te reageren. We zullen contact opnemen met de persoon om wie het gaat om het verhaal te horen en af te stemmen. Met veel zorg en zorgvuldigheid behandelen we de indicaties van de wijkverpleegkundige. Goed te weten is dat we dan ook nagaan of de beleving klopt of dat hier wellicht sprake is van een misverstand.’
Steun deze journalistiek
Vind je dat ik goede verhalen maak en wil je mijn werk steunen? Deel het artikel dan op sociale media of toon je waardering met een kleine bijdrage. Zo kan ik blijven schrijven.
