Dit artikel stond eerder in het ND

De bovenverdieping van het huis van Lenny Verhoeven (38) uit Angeren brandde uit door kortsluiting in een oplader. Haar gezin bleef ongedeerd, maar de financiële klap volgde daarna.

‘De avond begon zo gezellig. Met onze jongste dochter Pien was ik naar de musical Frozen geweest. We zaten met z’n allen aan tafel, luisterden naar Pien die enthousiast vertelde. De televisie stond aan, de andere kinderen haakten in op haar energie. Op de achtergrond hoorden we wat gestommel boven. ‘Zou je eens willen kijken wat de katten doen?’ vroeg ik aan Youri, mijn man. Onze katten nemen namelijk van alles mee naar huis, tot kippen aan toe. Youri ging kijken, en nog geen minuut later stond hij beneden en riep dat we het huis uit moesten. Er was rook onder de deur van Teuns kamer, en daarachter: vlammen. De slaapkamer stond in lichterlaaie. De oorzaak: kortsluiting in een originele iPhone-oplader. 

In paniek verzamelden we de kinderen, de hond, de iPads en een paar knuffels. Buiten bleek dat ook mijn ouders, die in de mantelzorgwoning naast ons woonden, in gevaar waren. De brandweer haalde mijn vader uit bed. Buren ontfermden zich over ons. De ene regelde koffie, de volgende sloeg een jas om onze schouders. Terwijl we in het donker stonden, aangeslagen, kwam er iemand van Stichting Salvage (die namens brandverzekeraars eerste praktische hulp biedt, red.) op ons af. ‘Waar bent u verzekerd?’ vroegen ze. En ‘Heeft u vannacht onderdak?’ Ze regelden indien nodig een hotel of Airbnb. Gelukkig konden we bij mijn schoonzus terecht, bij wie ooit wijzelf hadden ingesprongen toen zij na haar scheiding onderdak zocht. Nu deden zij dat voor ons.’

Verbrande laptop

‘De brand was nog maar net geblust, of we werden met de neus op de feiten gedrukt. Je hebt niks meer. Geen tandenborstel, geen ondergoed – zelfs geen elastiekje voor het haar van je kinderen. Met mijn moeder ging ik de dag erna naar het winkelcentrum. We kochten voor tweehonderd euro aan spullen bij Kruidvat. Op de eerste dag was ik al tweeduizend euro kwijt aan basisdingen. Dan denk je: ‘We zijn verzekerd.’ Maar dat valt tegen. 

De inboedelverzekering keert alleen de dagwaarde uit. Het liefst willen ze van elk apparaat, elk meubelstuk bonnetjes. Die heb je natuurlijk niet allemaal nog liggen. Onze zoon verloor niet alleen zijn boeken, maar ook zijn schoollaptop. De school regelde kosteloos nieuwe boeken, maar voor de laptop – die we huurden – moesten we bewijzen dat er brand was geweest. Toen heeft onze zoon de halfverbrande laptop meegenomen naar school. Nog bleef het gedoe. Een vriend met een ICT-bedrijf gaf hem uiteindelijk een laptop cadeau. 

De brandverzekering keerde vijfduizend euro uit voor vervangende woonruimte. Maar een tijdelijke unit bleek onbetaalbaar. Ondertussen liep de hypotheek gewoon door. Uiteindelijk bood een echtpaar een huurwoning aan die ze wilden verkopen. Uitgeleefd, maar betaalbaar: 700 euro per maand, exclusief. Met hulp van dorpsgenoten, familie en vrienden maakten we het bewoonbaar. Een keuken van Marktplaats, een laminaatvloer uit een winkel in Meppel, tweedehands spullen. Het was improviseren, maar het werkte.’

Crowdfundingsactie

‘De eerste nacht sliep ik niet. Ik appte met een vriendin, ook wakker. Ze stelde voor om een crowdfundingsactie op te zetten. Mijn man was daar fel op tegen. Maar ik had er een ander gevoel bij. ‘De verzekering dekt vast niet alles’, dacht ik. En dat bleek. Dus stemde ik in. Mijn collega’s startten een inzamelingsactie – niet voor geld, maar voor spullen. Handdoeken, theedoeken, speelgoed voor de kinderen. Met een volle auto leverden ze het af. Mijn man is zzp’er en kon twee weken geen opdrachten aannemen. Zelf kreeg ik gelukkig mijn loon doorbetaald, maar we waren elke dag bezig met regelen: verzekeringen, spullen, tijdelijke huisvesting. 

Intussen groeide de crowdfundingsactie. Vrienden, mensen uit het dorp, ook onbekenden doneerden. Iemand gaf zelfs duizend euro. Uiteindelijk werd er 13.000 euro ingezameld. Daarvan hielden we 11.500 euro over; de rest gaat naar het platform. Het geld staat apart voor de inrichting van ons huis. Maar dat gaat nog wel even duren. Bouwbedrijven hebben het druk. Aannemers, slopers, installateurs – ze sluiten niet op elkaar aan. De totale schade is geraamd op 350.000 euro, dat wordt vergoed. Maar het kost ook energie, tijd en dus ook geld. 

We hebben onze les geleerd. We koppelen nu rookmelders door in het hele huis. We gebruiken geen opladers meer die altijd in het stopcontact zitten. En we kijken goed naar onze brandverzekering- hoeveel er gedekt wordt voor vervangende woonruimte. Want als het misgaat, ontdek je pas wat er allemaal niet vergoed wordt.’

Waardeer dit artikel!

Jouw steun maakt onafhankelijke journalistiek mogelijk! Dit artikel las je gratis, maar het schrijven kostte tijd en onderzoek. Wil je bijdragen aan deze journalistiek? Met een kleine donatie – bijvoorbeeld €2,50 – help je mij om dit werk voort te zetten.

Elke bijdrage, groot of klein, maakt een verschil. Dank je wel!